Ik ben nog steeds niet lekker. Ik twijfel of ik wel weg kan. Last van de urinewegen en van de prostaat. Ik breng nog een keer een bezoek aan de dokter. Er is geen ontsteking van de blaas en de urinewegen en de prostaat zijn ook rustig. Maar er zit wel een klein beetje bloed in de urine. Dat kan duiden op niersteentjes of niersteengruis.
Volgens de dokter hoeft de reis niet geannuleerd te worden.
Om kwart over zeven worden we door een taxi opgehaald. De chauffeur kletst ons de oren van het hoofd.
Bij het inchecken blijkt de handbagage te zwaar. Dat komt omdat we vergeten zijn de foto- en videoapparatuur eruit te halen.
Op Schiphol kopen we nog een activiteitenspeeltje voor de baby van Guido en Sangeeta.(onze zoon en schoondochter)
Als iedereen aan boord is besluit de gezagvoerder een kwartier eerder te vertrekken. Hij deelt mee dat hij van plan is iets sneller te vliegen, zodat we iets eerder in Bahrein zullen zijn.
In Bahrein moeten we, na bijna zes uur vliegen, allemaal het vliegtuig uit. Het moet worden schoongemaakt en worden bijgetankt. Tot nu toe hebben we een zeer rustige vlucht gehad. We hebben een beetje geslapen. Na ruim twee uur vervolgen we de reis. We proberen te slapen / dommelen, maar dat lukt niet erg. Na vier uur vliegen landen we een half uur eerder dan verwacht in Kathmandu.
Het duurt lang voor we door de douane heen zijn. Alle paspoorten worden minutieus gecontroleerd. De visa-gegevens worden met de hand in een groot boek geschreven. Daardoor staan er lange rijen. Gelukkig hebben we al een visum, want de rijen voor bezoekers zonder visa zijn onmetelijk lang.
Als we de bagage gevonden hebben, kunnen we naar buiten, waar Guido al met een taxi op ons staat te wachten.
In het Summit-hotel kletsen we wat bij en gebruiken we het diner in het hotel. Guido vertrekt na het eten met een koffer vol spullen, die we voor hem moesten meenemen.
We doen het rustig aan vandaag, omdat we nogal vermoeid zijn van de reis. Bovendien voel ik me nog steeds niet fit.
’s Middags gaan we Guido en Sangeeta bezoeken en de baby bewonderen.
We verbazen ons over hoe groot en prachtig hun huis na de verbouwing is geworden.
Liya is een prachtige en lieve baby. Ze lijkt wel een beetje op Guido, maar het is toch vooral een klein Nepaleesje.
Natuurlijk worden er de nodige foto’s gemaakt om mee naar huis te nemen.
’s Morgens lezen we lekker rustig in de tuin van het hotel. In de middag gaan we naar Patan Durban Square. We verbazen ons over de enorme drukte in de stad en de hoeveelheid vuil en afval. Het lijkt erger dan drie jaar geleden. Omdat we al eens eerder op Durban Square zijn geweest, ervaren we het nu anders. We zijn veel minder onder de indruk dan de eerste keer. Er staan aardig wat gebouwen en tempels in de steigers. We verbazen ons over de tegenstellingen. Mensen die zich staan te reinigen bij een zeer primitieve collectieve wasplaats met hun mobieltje aan hun oor.
Na het bezoek aan Durban Square lopen we nog wat heen en weer door drukke winkelstraten. Daarna nemen we een taxi naar Guido en Sangeeta, want mijn vrouw Bea wil natuurlijk weer even de baby zien. Ze is een zeer trotse oma.
Opnieuw doen we rustig aan en lezen we in de tuin van het hotel.
‘s Middags gaan we weer naar Guido en Sangeeta en blijven we daar eten.
Vanmorgen lezen we weer in de tuin.
In de middag gaan we naar Pashipatinath, waar altijd crematies plaats vinden. We lopen er wat rond, maken foto’s van de apen en van een Sadoe (heilige man). Er is een crematie in voorbereiding. Zeker een belangrijk persoon, want het lijk wordt vervoerd in een prachtige kist en er staan honderden mensen te wachten met bloemetjes. Dat zijn bijna altijd afrikaantjes.
Daarna gaan we naar Bouddha. De grootste stoepa van Kathmandu en omgeving. Het is mooi om dit weer te zien. We lopen een paar rondjes (met de klok mee), kopen wat ansichtkaarten en gebedsvlaggetjes voor onze dochter Imke.
Daarna terug naar het hotel. Er hangt een behoorlijke smog in de stad. En het is super druk. File, file en nog eens file. We staan regelmatig een tijdje stil.
Als we terug in het hotel zijn, bellen we Imke, die vandaag 33 jaar is geworden.
Vanochtend willen we nog een keer een bezoek brengen aan Swayambhunath (de Apentempel) en een andere tempel. Bij de Apentempel lopen we lang rond. 
Er is meer activiteit dan de vorige keer dat we hier waren. Er zitten tientallen vrouwen schalen met offerandes te maken. Verder zijn er allerlei diensten van monniken te zien en te horen. Ook zien we bergen met voedsel, koek en ander lekkers, waar schalen van worden samengesteld, die door de monniken worden gezegend.
Tegen de tijd dat we weg gaan, worden er grote hoeveelheden voedsel voor de monniken aangevoerd, die zich vervolgens allemaal in een keurige rij opstellen en een bordje eten krijgen aangereikt.
We zijn moe en hebben geen zin om nog een andere tempel te bezoeken, daarom gaan we terug naar het hotel.
Na de lunch gaan we naar boekhandel Pilgrim om een paar boeken voor Arno uit te zoeken. Dat lukt. Van de zes titels hebben ze er vier.
Daarna gaan we nog een keertje op de borrel bij Guido en Sangeeta, want vanaf morgen gaan we naar een hotel in Dhulikhel
Vandaag verlaten we Summit. We pakken onze spullen in, drinken koffie en gebruiken vervolgens nog de lunch in dit hotel.
Om half twee worden we door een taxi opgehaald, die ons naar Dhulikhel zal brengen. De chauffeur rijdt erg hard, haalt in op plaatsen waar het volgens ons niet kan en snijdt af en toe andere weggebruikers. We vinden het wel een beetje angstige situatie.
Maar goed we bereiken veilig het nieuwe hotel.
Nadat we ons een beetje hebben geïnstalleerd, maken we met een gids een wandeling door het stadje.
Overal in het plaatsje zitten kleine meisjes in heel mooie kleren langs de kant van de weg, die door vrouwen van alles krijgen aangereikt. Alle vrouwen van het plaatsje trekken langs en geven aan de meisjes tot zeven jaar voedsel, zoetigheden, geld. Je mag als meisje maar eenmaal in je leven aan deze ceremonie deelnemen.
Het lijkt een beetje op Sint Maarten in Nederland.
Na het diner gaan we lekker slapen.
Hoewel we hier kwamen voor de bergen, is er door de mist niets te zien.
Er komt niets van onze geplande wandeltocht. Bea is ziek. Ze wil niets eten en wil alleen maar lekker liggen. Voor mij laten we de room-service komen.
Uit het raam zien we van heel dichtbij de eagles vliegen.
In de middag begint het vreselijk hard te regenen en wat te onweren.
Aangezien Bea nog niet helemaal hersteld is, besluiten we niet te gaan lopen, maar met een taxi naar Panauti te gaan. De chauffeur wil een klein weggetje binnendoor nemen, maar alles blijkt afgezet te zijn. Vlakbij de Universiteit van Kathmandu staat een hele grote tent, waar de diploma uitreiking van de universiteit plaats vindt. De laureaten lopen rond in toga met baret. Ook de eerste minister is aanwezig, dus dat betekent nog meer politie dan normaal.
Via een andere weg bereiken we Panauti. Een prachtig plaatsje. De gebouwen hier hebben een grote artistieke en historische waarde. Met de Indreshvar Mahadeva Mandir uit 1294 beschikt het over de oudste tempel in de omgeving. Op de verbrandingsplaats bij de rivier staat de Brahmayani Mandir.
We bekijken de tempels en het historisch museum.
Hierna gaan we naar Banepa voor een bezoek aan de Candeshvari-tempel.
De toegang tot het hotel is geblokkeerd met rotsblokken. Je kunt er alleen nog lopend langs. Wat er nu precies aan de hand is, is niet geheel duidelijk. 
Er gaan verhalen, dat er een aanslag heeft plaatsgevonden; maar ook verhalen dat het is neergestort ter beveiliging van het hotel. Het laatste lijkt minder aannemelijk, omdat het hotel nu niet meer voor auto’s en bussen bereikbaar is.
Wel wordt het hotel sindsdien door een aantal politieagenten bewaakt.
Vandaag gaan we met een gids naar de Kali tempel. Een pittige klim. In de verschillende verhalen varieert het aantal treden naar de tempel van 600 tot 1000. Onderweg passeren we nog een hele groot, mooi Boeddhabeeld. De tempel zelf is niet heel bijzonder, maar het uitzicht is prachtig, al is het ook vandaag nog wat mistig. Over de wandeling heen en terug doen we tegen de drie uur. Een hele prestatie voor oudere mensen. De gids neemt ons lopen in ogenschouw en zegt dat het voor ons te zwaar en te ver is om naar Nala te lopen.
Helemaal aan het einde van de dag, zien we voor het eerst nog wat vaag twee met sneeuw bedekte bergtoppen. Het lijkt nog lang niet op wat we een paar jaar geleden hebben gezien. We blijven hopen op het zicht op meer bergen morgen.
Vandaag met een vierwielaandrijfauto naar Namo Buddha, een van de belangrijkste Boeddhistische heilige plaatsen ter wereld. De weg er heen gaat langs diepe afgronden en de weg zelf zit vol met kuilen en grote gaten. Je wordt totaal door elkaar geschud.
We hebben een gids bij ons, die ons langs de bezienswaardigheden leidt: monestery’s, stoepa’s en natuurlijk de heilige plaats waar een jongeman zichzelf voerde aan een paar hongerige welpjes. Deze jongeman incarneerde later als Boeddha. Na het zien van alle heiligdommen, lopen we nog even door het kleine plaatsje zelf. Daarna weer hotsend en klotsend terug naar het hotel. Gelukkig hebben we een chauffeur, die prima rijdt. Vaak kan dat niet harder dan stapvoets rijdend.
Het bezoek aan deze plek is absoluut een hoogtepunt van ons verblijf in Dhulikhel.
Na het eten pakken we de koffers, want we gaan vandaag weer terug naar het Summit-hotel. Voor we vertrekken, maken we met een gids nog een wandeling naar een prachtig uitzichtpunt en genieten we van een laatste mooie blik op de Himalya-toppen. De eigenaar van het hotel is een echte sjacheraar. Als we geen nota willen krijgen we tien procent korting. Na enige discussie zijn we het uiteindelijk eens over de te betalen prijs. (die tijdens deze discussie elk moment wijzigde)
Als we afgerekend hebben, biedt hij ons nog een gratis lunch aan.
Om even over tweeën vertrekken we. We hebben een prima auto, waar al onze bagage ruim in past. Vanwege de heenrit had de chauffeur van Sangeeta de opdracht gekregen rustig en voorzichtig te rijden en dat doet hij dan ook.
In het Summit hebben we dit keer een kamer in de garden-viewvleugel. Een prima kamer ook. We zitten nog lekker drie kwartier in de tuin in het zonnetje en gaan er dan nog even op uit om water te halen.
Vanmorgen zitten we opnieuw in de zon. Het is mooi helder weer en we kunnen vanuit het hotel de bergen zien. Ik ben niet zo fit. Ik heb een beetje verhoging. ’s Middags gaan we met een taxi naar Guido en Sangeeta.
Bij de ingang van het hotel staan altijd taxi’s klaar. Ik meen de chauffeur te herkennen, die ons de vorige periode in het Summit heeft gereden. Als we bij deze chauffeur in de auto zitten, merk ik op dat het niet dezelfde auto is waar we eerst mee reden. En de chauffeur praat honderd uit in tegenstelling tot de vorige chauffeur. En dan blijkt dat deze chauffeur ons heeft herkend van drie jaar geleden.
Wij geven aan dat we naar Harisiddi willen. Hij rijdt echter de compound voorbij en gaat verder naar het centrum van het dorpje. Ik maak de chauffeur duidelijk dat hij te ver is en dat we naar de compound moeten, waar onze zoon woont. Dan gaat er kennelijk een klepje bij de chauffeur open en hij zegt, als je meteen gezegd had dat jullie naar je zoon wilden, dan had ik het wel geweten, want daar heb ik jullie drie jaar geleden ook regelmatig naar toegebracht.
Bij Guido en Sangeeta mag Bea Liya verzorgen en speciale thee voor Sangeeta maken. Sangeeta ligt op bed, omdat ze nog veel last heeft van haar wond van de keizersnede, Haar buik is wat ontstoken, maar het gaat wel iets beter dan gisteren.
Vandaag maken we een wandeling door Patan en Kathmandu, langs allerlei tempels, We kijken in een groot warenhuis nog naar een activiteitencentrum voor Liya, maar de doos en het speeltje zien er vervuild uit en daar moeten we dan 25 euro voor betalen. Dat doen we dus niet.
Om een uur of half vier gaan we naar Guido en Sangeeta om op Liya te passen. Sangeeta moet namelijk voor controle van haar wond naar het ziekenhuis en Guido heeft in de stad allerlei zakelijke dingen te doen.
We blijven eten.
Aan het einde van de dag krijg ik diarree.
Vannacht veel diarree en koorts. Als ontbijt neem ik alleen een paar toastjes. Aanvankelijk zitten we nog een paar uurtjes in de zon, maar daarna ga ik voor de rest van de dag naar bed.
Het gaat nog steeds niet beter. Opnieuw koortsig. Ik leef op thee en toast.
Bea gaat ’s middags naar Guido en Sangeeta. Ik blijf in bed en probeer te slapen.
Afgelopen nacht was er om vijf uur een aardbeving, 5.5 op de schaal van Richter, maar wij hebben er niets van gemerkt. Guido en Sangeeta lagen even te schudden in hun bed.
Vanochtend gaat het gelukkig een beetje. Door de imodium is de diarree een beetje tot staan gebracht. We verhuizen naar een nieuw hotel in Godawari. Een prachtige gelegenheid met een zeer ruime kamer. In de middag komt de diarree weer terug en krijg ik flinke koorts. De koorts loopt ’s avonds steeds meer op en ik lig te schudden in mijn bed. Via Guido en Sangeeta wordt er een dokter in het hotel ontboden. Bea heeft inmiddels door steeds natte washandjes op mijn voorhoofd te leggen de koorts omlaag weten te krijgen.
De dokter verschijnt met in zijn kielzog, twee hotelmanagers, iemand die verantwoordelijk is voor de keuken en twee bedienden. De dokter onderzoekt me helemaal. Ik zeg dat ik bang ben, dat ik zaterdag niet naar huis zal kunnen, maar de dokter probeert me te overtuigen, dat ik me daar niet druk over moet maken. Het zal vast we lukken.
Ik moet stoppen met het imodium en moet een speciale soep, die voor mij wordt gemaakt, eten.
Er treedt geen verbetering in het ziektebeeld op en ik heb veel last van een zere buik. Bea denkt dat ik misschien last heb van mijn blindedarm.
Opnieuw wordt de dokter ontboden. Weer een onderzoek. Het is in ieder geval geen blindedarm. Ik krijg allerlei medicijnen voorgeschreven, die na een uurtje in het hotel worden bezorgd. Ik blijf nog flink koortsig. Bea gaat ’s middags met een taxi naar Guido en Sangeeta.
Het gaat wat beter vandaag. Ik ben minder koortsig, maar heb nog wel veel pijn in mijn buik. Ik volg braaf het dieet van de dokter. Behalve voor het avondeten. Daar heb ik twee lepels van gegeten. Meer kon ik niet door mijn keel krijgen. Uitgezonderd de voorgeschreven Nepalese soep neem ik alleen toast en thee.
Bea gaat naar het dorp om boodschappen te doen, Daarna maakt ze een wandelingetje door de uitgestrekte tuinen, die bij het hotel horen.
In de middag komt Guido Bea ophalen, om een tochtje achterop de scooter door de omgeving te maken. Ze bezoeken o.a. de tempel waar de huwelijksceremonie van Guido en Sangeeta zich heeft voltrokken. Dat tempelcomplex kan je van uit de hotelkamer in de verte zien liggen.
Vandaag gaat het weer een stuk beter. De koorts is zo goed als weg. We zitten een uurtje in de zon. Daarna schuifel ik met Bea naar het dorpje om water te kopen. ’s Middags gaan we met een “Van” (een klein busje) naar Guido en Sangeeta.
Vandaag heb voor het eerst weer een licht ontbijt, een lichte lunch en het diner in het restaurant van het hotel gebruikt.
Het gaat weer een stuk beter. Alleen blijf ik nog wat last houden van pijn in mijn buik. Omdat we weinig tot niets van de omgeving hebben gezien, huurt Guido een auto met chauffeur voor een tochtje door de omgeving. We zien veel tempels en krijgen een aardige indruk van de omgeving. De eerste stop is de tempel Bajjra Barahi, dan naar Tika Bhairav met een bijzonder mooi fresco, vervolgens het dorpje Lele met de Saraswat-tempel en tenslotte via Thecho en Sunakothi weer terug naar Godawari. De weg is echter heel slecht: diepe kuilen, grote stenen en flinke gaten. De auto schudt behoorlijk en dat veroorzaakt helaas wat overlast en pijn in mijn buik. Op de terugweg krijgt de auto een paar keer een kokende motor. Eigenlijk zijn de wegen, die we gereden hebben alleen geschikt voor vierwielaangedreven auto’s.
’s Avonds eten bij Sangeeta en Guido. Ze hebben het heel gezellig gemaakt: de open haard brandt en er zijn heerlijke hapjes en een quiche.
Het is prachtige weer. Als na het ontbijt de koffers gepakt zijn, gaan we nog een uurtje heerlijk in de zon zitten. Nadat we hebben afgerekend gaan we met een taxi naar Guido en Sangeeta om hen alle drie nog even te zien.
Sangeeta maakt zich er druk over dat we teveel betaald zouden hebben in het hotel en belt onmiddellijk de manager van het hotel. We geven haar alle bonnetjes en nota’s en zullen het haar verder laten uitzoeken. We horen wel hoe het afloopt.
Om een uur of half drie nemen we afscheid (best weer een beetje emotioneel) en gaan we verder met de taxi naar de luchthaven. Het is maar goed dat je hier tijdig moet zijn, want het inchecken gaat super traag. Om zes uur vertrekken we naar huis. (een kwartier eerder dan gepland) In Sharjah (Verenigde Arabische Emiraten), maken we een korte tussenstop.
Om kwart voor drie (ongeveer twee uur eerder dan gepland) landen we op een uitgestorven Schiphol.
Onze taxichauffeur is vrij snel bij het meetingpoint.
Ondanks de zeer dichte mist, bereiken we om half vijf veilig onze woning.